Jako, że bilet do Czerniowiec wybrałam najtańszy nie przysługiwał mi materac ani wykrochmalona pościel. Kaja, gdy otrzymała swoją porcję i zobaczyła, że ja nie dostałam zapytała mnie coś po ukraińsku. Nie zrozumiałam, więc intuicyjnie co się robi w takich sytuacjach? No co? A no... odpowiada się 'tak'. W tym przypadku 'da'. Potem pokazała ten ruch... pocieranie palcami(a konkretnie kciukiem o palce wskazujący i środkowy), kiedy masz na myśli pieniądze. Pokiwałam głową i wzruszyłam ramionami. Ona również smutno pokiwała. Po czym gdy przechodziła Pani kierownik tego wagonu zagadała do niej, dała jej pieniądze, a po chwili została mi przyniesiona pościel. Byłam w szoku. Zaczęłam mówić, że nie nie trzeba, że dziękuje, ale nikt mnie nie chciał słuchać.
Plan się na szczęście powiódł. Kasa w Czerniowcach otwarta. Wszyscy pomocni i weseli. Ludzie tutaj i w Rumunii w większości bardzo entuzjastycznie reagują na obcokrajowców i są PRZEmili.
Wsiadłam do pociągu dążącego do Suczawy... a tym razem poznałam Irinę. Młodą rozwódkę ze Lwowa. Jechała na spotkanie ze swoim ukochanym. Umiała mówić po polsku. Naprawdę złapałyśmy dobry kontakt ze sobą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz